ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗΣ
Πάντα θα υπάρχει η ανάγκη του γραπτού λόγου
O Χρήστος Παπουτσάκης πιστεύει ότι ένας δημοσιογράφος δεν πρέπει να δίνει συνεντεύξεις. Εγώ πάλι νομίζω ότι στην εποχή των ριάλιτι, των σκανδαλοθηρικών ταμπλόϊντ και της παντοδυναμίας της τηλεοπτικής εικόνας, η φωνή ενός εκδότη που επιμένει να κυκλοφορεί ένα ιστορικό περιοδικό «αντίστασης» όπως το ΑΝΤΙ το οποίο απευθύνεται σε «ανθρώπους που διαβάζουν, δεν ξεφυλλίζουν» πρέπει να ακούγεται. Δεν τον έπεισα να συνεντευξιαστεί με αυτό το επιχείρημα όμως, αλλά επικαλούμενος την Χανιώτικη καταγωγή του (την οποία έχει επί πολλού) και τον κρητοκεντρικό χαρακτήρα των ΣΤΙΓΜΩΝ και λαμβάνοντας σαν αφορμή την κυκλοφορία του «Αίμου», μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ανθολογίας που έχει σαν στόχο την συναδέλφωση των λαών των Βαλκανίων μέσα από την ποίηση.
Ας αρχίσουμε με την κυκλοφορία του «Αίμου», της Ανθολογίας Βαλκανικής Ποίησης που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά, ενώ έχει ήδη κυκλοφορήσει στα αλβανικά, με πρωτοβουλία των «Φίλων του Περιοδικού ΑΝΤΙ» αλλά και προσωπική δική σας. Ποιοι λόγοι σας ώθησαν να προχωρήσετε σε αυτή την έκδοση;Ο «Αίμος» ήταν μια ιδέα του Βούλγαρου ποιητή Στέφαν Γκέτσεφ, ο οποίος ήταν μια ωραία μορφή, μεταφραστής, όχι μόνο από τα ελληνικά αλλά και από άλλες γλώσσες. Είχε μάλιστα εκδώσει μια δίτομη ανθολογία της ελληνικής ποίησης στη Βουλγαρία. Σε ένα συνέδριο, που έγινε στους Δελφούς, επισήμανε ότι δεν γνωριζόμαστε οι Βαλκανικοί λαοί και πρέπει να δημιουργήσουμε μια γέφυρα επικοινωνίας. Μια τέτοια γέφυρα μπορεί να είναι η ποίηση. Έτσι γεννήθηκε το σχέδιο να παρουσιαστούν δείγματα δουλειάς των κυριότερων Βαλκάνιων ποιητών, τα οποία να μεταφραστούν σε όλες τις άλλες γλώσσες που αναγνωρίζονται ως κυρίαρχες στα Βαλκάνια. Ο «Αίμος» παρουσιάστηκε ήδη στα αλβανικά, τώρα στα ελληνικά και ακολουθούν οι τόμοι στα βουλγαρικά και ρουμανικά και στη συνέχεια στις άλλες γλώσσες: βοσνιακά, σερβικά και σλαβομακεδονικά.Πρόκειται για ένα μεγαλόπνοο έργο. Συστήσαμε επιτροπές σε όλες τις Βαλκανικές χώρες από ακαδημαϊκούς, κριτικούς και ανθολόγους, οι οποίοι συγκρότησαν το σώμα της ποίησης της χώρας τους στη λογική του κανόνα. Εδώ στην Ελλάδα εργάστηκαν ο Παν. Μουλλάς, ο Αλ. Αργυρίου και ο Ν. Βαγενάς με συντονίστρια την κυρία Άντεια Φραντζή, οι οποίοι διάλεξαν δώδεκα ποιητές, από τους οποίους δημοσιεύονται 3 - 5 ποιήματα του καθενός. Αυτά μεταφράστηκαν σε όλες τις άλλες γλώσσες. Αντίστοιχες επιτροπές και επιλογές έγιναν και στις υπόλοιπες χώρες. Οι επιτροπές δούλεψαν και στα πραγματολογικά θέματα ώστε να κάνουν κατανοητό το πνεύμα της κάθε εθνικής ποίησης. Τι σημαίνει για έναν Ρουμάνο, φερ’ ειπείν, «Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη»; Τίποτα. Είναι κάτι που πρέπει να επεξηγηθεί. Είναι μια μακρόχρονη και δαπανηρή διαδικασία, στην οποία έχουν δουλέψει πάνω από 100 άνθρωποι.........
Εξακολουθεί να εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος το ΑΝΤΙ και ενάντια σε τι αντιστέκεται σήμερα;Αυτό θα ήταν θέμα ενός σεμιναρίου! Έχουν αλλάξει τόσα πράγματα, το ΑΝΤΙ έρχεται από μιαν άλλη εποχή, εκφράζει άλλους ανθρώπους, έχει άλλες οπτικές. Προσπαθούμε, βέβαια, να βρούμε μιαν επαφή με τις νεότερες γενιές, αλλά αυτό δεν είναι εύκολο. Θυμάμαι τον μακαρίτη τον Στάγκο, που ήταν εδώ ο πρώτος διευθυντής, όταν κάναμε μια επισκόπηση του τι συμβαίνει πάντα έλεγε: «εμείς ως ΑΝΤΙ πώς θα το δούμε;» Ως ΑΝΤΙ πρέπει να προσπαθούμε, όσο είναι δυνατόν, να τα βλέπουμε «ανάποδα» αλλά και εναλλακτικά. Βέβαια έχουν περάσει τα χρόνια, εγώ έχω μεγαλώσει, έχουν περάσει από εδώ ένα σωρό άνθρωποι που έχουν βάλει την σφραγίδα τους, ο καθένας έχει συνδιαμορφώσει το περιοδικό. Σήμερα πάλι κάνουμε μια προσπάθεια που πιστεύω να φανεί με το νέο χρόνο. Κάθε φορά προσπαθούμε να δούμε το ΑΝΤΙ ξανά από την αρχή. Δεν προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα περιοδικά lifestyle, δεν το επιδιώξαμε, δε μας ενδιέφερε… Το ΑΝΤΙ είναι ένα περιοδικό με κείμενα, για ανθρώπους που διαβάζουν, όχι για ανθρώπους που ξεφυλλίζουν. Τα πιο πολλά περιοδικά σήμερα είναι για ξεφύλλισμα, θα δεις ωραίες κοπέλες, ωραία τοπία, θα διαβάσεις τις λεζάντες και μετά θα το πετάξεις στην άκρη. Δύσκολο είναι στις μέρες μας που υπάρχει το άγος της τηλεόρασης να αντιδράσεις, αλλά πρέπει να διαβάζουμε: εφημερίδες, περιοδικά, κείμενα… Το ΑΝΤΙ είναι με αυτή τη μειοψηφούσα τάση που θέλει να διαβάζει, αυτό βέβαια έχει την αντίστοιχη «ακροαματικότητα»…
>>>>>>>>>>
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΕΛΛΗΣ
Η πλήρης συνέντευξη στο τεύχος 92 των ΣΤΙΓΜΩΝ
Πάντα θα υπάρχει η ανάγκη του γραπτού λόγου
O Χρήστος Παπουτσάκης πιστεύει ότι ένας δημοσιογράφος δεν πρέπει να δίνει συνεντεύξεις. Εγώ πάλι νομίζω ότι στην εποχή των ριάλιτι, των σκανδαλοθηρικών ταμπλόϊντ και της παντοδυναμίας της τηλεοπτικής εικόνας, η φωνή ενός εκδότη που επιμένει να κυκλοφορεί ένα ιστορικό περιοδικό «αντίστασης» όπως το ΑΝΤΙ το οποίο απευθύνεται σε «ανθρώπους που διαβάζουν, δεν ξεφυλλίζουν» πρέπει να ακούγεται. Δεν τον έπεισα να συνεντευξιαστεί με αυτό το επιχείρημα όμως, αλλά επικαλούμενος την Χανιώτικη καταγωγή του (την οποία έχει επί πολλού) και τον κρητοκεντρικό χαρακτήρα των ΣΤΙΓΜΩΝ και λαμβάνοντας σαν αφορμή την κυκλοφορία του «Αίμου», μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ανθολογίας που έχει σαν στόχο την συναδέλφωση των λαών των Βαλκανίων μέσα από την ποίηση.
Ας αρχίσουμε με την κυκλοφορία του «Αίμου», της Ανθολογίας Βαλκανικής Ποίησης που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά, ενώ έχει ήδη κυκλοφορήσει στα αλβανικά, με πρωτοβουλία των «Φίλων του Περιοδικού ΑΝΤΙ» αλλά και προσωπική δική σας. Ποιοι λόγοι σας ώθησαν να προχωρήσετε σε αυτή την έκδοση;Ο «Αίμος» ήταν μια ιδέα του Βούλγαρου ποιητή Στέφαν Γκέτσεφ, ο οποίος ήταν μια ωραία μορφή, μεταφραστής, όχι μόνο από τα ελληνικά αλλά και από άλλες γλώσσες. Είχε μάλιστα εκδώσει μια δίτομη ανθολογία της ελληνικής ποίησης στη Βουλγαρία. Σε ένα συνέδριο, που έγινε στους Δελφούς, επισήμανε ότι δεν γνωριζόμαστε οι Βαλκανικοί λαοί και πρέπει να δημιουργήσουμε μια γέφυρα επικοινωνίας. Μια τέτοια γέφυρα μπορεί να είναι η ποίηση. Έτσι γεννήθηκε το σχέδιο να παρουσιαστούν δείγματα δουλειάς των κυριότερων Βαλκάνιων ποιητών, τα οποία να μεταφραστούν σε όλες τις άλλες γλώσσες που αναγνωρίζονται ως κυρίαρχες στα Βαλκάνια. Ο «Αίμος» παρουσιάστηκε ήδη στα αλβανικά, τώρα στα ελληνικά και ακολουθούν οι τόμοι στα βουλγαρικά και ρουμανικά και στη συνέχεια στις άλλες γλώσσες: βοσνιακά, σερβικά και σλαβομακεδονικά.Πρόκειται για ένα μεγαλόπνοο έργο. Συστήσαμε επιτροπές σε όλες τις Βαλκανικές χώρες από ακαδημαϊκούς, κριτικούς και ανθολόγους, οι οποίοι συγκρότησαν το σώμα της ποίησης της χώρας τους στη λογική του κανόνα. Εδώ στην Ελλάδα εργάστηκαν ο Παν. Μουλλάς, ο Αλ. Αργυρίου και ο Ν. Βαγενάς με συντονίστρια την κυρία Άντεια Φραντζή, οι οποίοι διάλεξαν δώδεκα ποιητές, από τους οποίους δημοσιεύονται 3 - 5 ποιήματα του καθενός. Αυτά μεταφράστηκαν σε όλες τις άλλες γλώσσες. Αντίστοιχες επιτροπές και επιλογές έγιναν και στις υπόλοιπες χώρες. Οι επιτροπές δούλεψαν και στα πραγματολογικά θέματα ώστε να κάνουν κατανοητό το πνεύμα της κάθε εθνικής ποίησης. Τι σημαίνει για έναν Ρουμάνο, φερ’ ειπείν, «Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη»; Τίποτα. Είναι κάτι που πρέπει να επεξηγηθεί. Είναι μια μακρόχρονη και δαπανηρή διαδικασία, στην οποία έχουν δουλέψει πάνω από 100 άνθρωποι.........
Εξακολουθεί να εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος το ΑΝΤΙ και ενάντια σε τι αντιστέκεται σήμερα;Αυτό θα ήταν θέμα ενός σεμιναρίου! Έχουν αλλάξει τόσα πράγματα, το ΑΝΤΙ έρχεται από μιαν άλλη εποχή, εκφράζει άλλους ανθρώπους, έχει άλλες οπτικές. Προσπαθούμε, βέβαια, να βρούμε μιαν επαφή με τις νεότερες γενιές, αλλά αυτό δεν είναι εύκολο. Θυμάμαι τον μακαρίτη τον Στάγκο, που ήταν εδώ ο πρώτος διευθυντής, όταν κάναμε μια επισκόπηση του τι συμβαίνει πάντα έλεγε: «εμείς ως ΑΝΤΙ πώς θα το δούμε;» Ως ΑΝΤΙ πρέπει να προσπαθούμε, όσο είναι δυνατόν, να τα βλέπουμε «ανάποδα» αλλά και εναλλακτικά. Βέβαια έχουν περάσει τα χρόνια, εγώ έχω μεγαλώσει, έχουν περάσει από εδώ ένα σωρό άνθρωποι που έχουν βάλει την σφραγίδα τους, ο καθένας έχει συνδιαμορφώσει το περιοδικό. Σήμερα πάλι κάνουμε μια προσπάθεια που πιστεύω να φανεί με το νέο χρόνο. Κάθε φορά προσπαθούμε να δούμε το ΑΝΤΙ ξανά από την αρχή. Δεν προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα περιοδικά lifestyle, δεν το επιδιώξαμε, δε μας ενδιέφερε… Το ΑΝΤΙ είναι ένα περιοδικό με κείμενα, για ανθρώπους που διαβάζουν, όχι για ανθρώπους που ξεφυλλίζουν. Τα πιο πολλά περιοδικά σήμερα είναι για ξεφύλλισμα, θα δεις ωραίες κοπέλες, ωραία τοπία, θα διαβάσεις τις λεζάντες και μετά θα το πετάξεις στην άκρη. Δύσκολο είναι στις μέρες μας που υπάρχει το άγος της τηλεόρασης να αντιδράσεις, αλλά πρέπει να διαβάζουμε: εφημερίδες, περιοδικά, κείμενα… Το ΑΝΤΙ είναι με αυτή τη μειοψηφούσα τάση που θέλει να διαβάζει, αυτό βέβαια έχει την αντίστοιχη «ακροαματικότητα»…
>>>>>>>>>>
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΕΛΛΗΣ
Η πλήρης συνέντευξη στο τεύχος 92 των ΣΤΙΓΜΩΝ
2 σχόλια:
Η αλήθεια είναι ότι έμειναν λίγα περιοδικά που είναι αξιόλογα.Όπως επίσης είναι και λίγοι οι δημοσιογράφοι που επιμένουν ρομαντικά... Οι καιροί αλλάζουν και ευτυχώς πάντα κάτι μένει από το πέρασμα του παλιού στο καινούργιο.Έτσι για να μας θυμίζει ωραίες εποχές.Την καλημέρα μου Ελευθερίτσα μου!
Γεια σου Γλυκερια μου ενας-ενας αδειαζει ο τοπος και ο χωρος.Φιλακια
Δημοσίευση σχολίου